Tanrı'ya inanmak gerçeklik kavramının neresinde yer alır? İnanıp inanmamak neyi değiştirir?

Sevgili @Muskulepesenty meşhur kelebek paradoksuyla selamladıktan sonra aklımda onun izinden gerçekliğin kavramı ile ilgili bildiklerim uyandı. @Moriarty'nin Yaratıcı ile ilgili düşüncemi merak ettiği soruya verdiğim cevap bu durumla oldukça ilişkili.

"Kendi düşüncem tanrının varlığı ispatlanamaz, yokluğuda ispatlanamaz. Evrenin oluşum zincirinde insanın varoluşunda Tanrı'nın rolü sadece başlangıç. Belki bir enerji yığını belki başka bir üst bir form ama sistematik bir başlangıcın sahibi. (Algılayamayacağımız) Bizim algıladığımız biçimiyle düzenden düzensizlğe gidiş olsada bundan daha karmaşık bir düzen söz konusu.

Bu özetlediğim bakış açım agnostik ve deist düşüncelerimden oluştu. Ancak içimde bir türlü bastıramadığım ve görmezden gelemediğim parçalar var. O da kendi yaşantımda karşılaştığım ve kendimde eksik hissettiklerim. Burada olduğu gibi Tanrı'nın varlığı kesinlikten çok inanca dayalıdır diyebilirim. Olması veya olmaması bir şeyi değiştirir mi? Olmuyor diye hayallerinden vazgeçer mi insan? "

İşte bu alıntıladığım yer gerçeklik kavramı ile çelişiyor. Gerçekliği düşünmeyi bıraktığımızda öylece kaybolmaz. Örneğin aldatıldığım bir senaryoda aldatılmadığıma inanmam bu durumu değiştirmiyor. Düşünsel bir deneyden yola çıkalım: Küçük bir çocuğu toplumdan soyutlayıp eğitimini tek başınıza verdiğinizi düşünün. Yeşil'i kırmızı, kırmızıyı yeşil olarak öğretip nihayet sokağa çıkardığımızda ilk trafik ışıklarından geçerken çok büyük ihtimalle ölümüyle sonuçlanacaktır.

Tanrının var oluşu ateistler için, olmayışı da bizler için bu durumun gerçekliğini değiştirmiyorken neden bütün din modellerinde inanmakla yeterli kalabiliyoruz? Bilinmezliğe boyun büküş mü? Hayatımızda hiç bir şeyi etkilemese dahi gerçekliğin önemi nedir?

Saçmalamışsam saçmaladın artık diyin :D