Benim adim Ismail Efe. Siz büyüklerin zaman dedigi kavramin içinde 5 yasindayim. 5 yil önce dünyaya gelmisim yasayacaklarimdan habersiz. Sahi bir insan dogarken gelecekte yasayabileceklerini bilir mi? Yoksa sadece ben mi bilmiyorum? 5 yasindayim ama boyumdan büyük hayallerim var benim gelecege dair. Hayallerimi yasarsam gelecegi bilmis mi olacagim? Ya kötü olanlar? Onlar hayal edilmiyor, bu yüzden de bilmiyordum dogdugumda basima gelecekleri. NedenBen diye soramiyorum, çünkü bu sorunun da cevabini bilmiyorum.Sizin kadar büyümedigim için hiçbir soruya cevabim yok benim. Eger sizin yasiniza gelirsem bir gün bu sorularin hepsine cevap verecegim. Ve benim gibi olan tüm çocuklara yasadiklarimi anlatacagim.Simdi sizlere anlatsam, dinler misiniz?Henüz 3 yasimdaydim. Büyümüstüm. Sizler kadar degildim tabii. Ama tek basima yürüyordum. Konusuyordum. Istediklerimi yaptirmak için tek yolum aglamak degildi artik. Düsünebiliyordum. Duygularim vardi, her seyi hissedebiliyordum. Hatta bir gün dedem ile gezmeye gittigimizde Onun elini birakip tek basima yürümüstüm gerçek bir erkek gibi. Sonra parkta salincaklarin önünde bir kiz ile tanismistim, arkadas olmustuk. Yillar sonra babam ile annemin yasadigi gibi bir seyi ilk kez o gün yasamistim. Hala çocuktum hatta bebek ama büyümüstüm.Büyümenin verdigi mutluluk ile küçücük iki odali evimizin girisinde arabalarim ile yepyeni bir dünya kurmustum. Hali kenarlarinda motifler benim için büyük birer yoldu. Girinti ve çikinti motifleri ise garajlar, park yerleriydi. Sessiz sedasiz o dünyanin içinde bir sehirden baska bir sehre yolculuk ederken basimin dönüp gözlerimin karardigini hissettim. Ilk kez fark ediyordum insanlarin neler yasayabilecegini. Demek ki insan büyüyünce gözleri kararip basi dönebiliyor. Daha fazla dayanamadi zihnime küçük gelen bedenim. Oturdugum yere yigildim. Birkaç dakika sonra annemin çigliklarina uyandi kulaklarim. Gözlerimi açamiyordum ama annemi duyabiliyordum. ‘Oglum ne oldu?’ Yüzümü islatan bir damla beni uyandirir gibi oldu. Ama devami yüzüme düsmedi. Demek ki yagmur degildi. Galiba annem agliyordu. Birkaç dakika sessizlik oldu. Ya da ben duymadim. Zaten göremiyordum. Sonra babamin sesini duydum. Nefes nefeseydi ama konusmuyordu. Iki kol beni hizlica kaldirdi. Bu muhtemelen babamdi. Çünkü yabanci olsa korkardim. Sadece babamin kollarinda bu kadar güvende hissedebilirdim kendimi. Annem ise beni böyle güzel tasiyamazdi. Hiç rahatsiz degildim böyle tasinmaktan. Dedem de beni omuzlarina alirdi ama hiç böyle rahat etmemistim. Annem ve babamin beni çok sevdiklerini bilirdim. Annem her gün beni defalarca öpüp koklardi. Babam ise sürekli basimi oksar, ne zaman yorulsam kucagini benden esirgemezdi. Ama bugün çok baskaydi. Beni bir baska seviyorlardi bugün. Hissediyordum bugün beni bambaska sevdiklerini. Sonra bir anda midem bulanmaya basladi. Kalbimin oldugu yerde de bir agri. Canim aciyordu. Söyleyemiyordum. Uyanik degildim ki. Rüyamda söylesem duyarlar miydi? Annem öperdi kalbimin üstünü, babam ellerimi tutardi, geçerdi.Disaridan sesler duymaya basladim.Komsularin seslerini duyuyordum. Ayse teyze bile telasliydi. Korkmali miydim? Öyle degilse bile korkmaya basladim. Tamam, büyüdüm belki ama hala çocuktum ben. Korkuyordum. Ve bir güç buldum kendimde. Babamin kucagindan sarkan elim babamin eline degerken onu tutup sikabildim. Babam fark etmedi bile. Ama benim korkularim azaldi. Babam yanimdaydi.Bir arabaya bindik. Ben babamin kucagindaydim, annem ise yanimizda. Annem yüzümü oksuyor, bir yandan da gözlerindeki yagmur ile beni islatiyordu. Hosuma gidiyordu islanmak ama annem mutluyken hiç aglamazdi ki. Babam sürekli hizli diyordu arabayi kullanan abiye. Tamam abi, diyordu o da sürekli. Bir yandan da neyi var diye soruyordu. Babam bilmiyorum dedi ve sustu. Annem hiçkirarak aglamaya basladi. Her sey biraz daha karisiyordu ve ben hala uyuyordum. Tüm konusulanlari dinleyerek, babamin kollarini, annemin ellerini hissederek uyuyordum.Arabadan indik ve kosarak bir yere girdik. Oldukça serin bir yerdi. Üsüdüm. Sonbahar gelmisti. Sabah annem söylemisti. Bana sonbahari da anlatmisti. Agaçlar yapraklarini döker, hava serinler, bolca yagmur yagar demisti. Sonbahar geldiginde annemin gözlerindeki yagmur hep yagacak miydi? Annem her sonbahar aglayacak miydi peki bundan sonra?Doktorlar bana igne yaptilar o gün. Kollarima hortum taktilar. Sürekli annem ve babam ile konustular. Annem sürekli agliyordu. Sonra ben uyandim. Gözlerimi açtigimda annem basini babamin gögsüne dayamis, babama sarilmisti. Babam ise anneme omuzlarindan sarilmis Onun saçlarini kokluyordu. Babamin da mi gözlerinden yagmur yagiyordu yoksa? Ama erkekler aglamazdi ki. Babalar hiç aglamazdi. Aklima çok güzel bir fikir geldi. Babam hep ben agladigimda erkekler aglamaz derdi. Sende erkek oldun artik aglamayacaksin derdi bana. Ama simdi babam da agliyordu. O zaman bende yine rahatça aglayabilirdim. Yüzüm gülüyordu. Benim uyandigimi fark edip hemen yanima kostular. Annem dualar ediyor, babam gülen gözlerle bana bakiyordu. Her yerimi öptüler. Ellerim, bacaklarim, yüzüm, saçlarim. Burasi hastaneymis bende hasta olmusum. Doktorlar hep hastanede olurlarmis. Her soruma cevap aliyordum bu gün. Çok mutlu bir gündü. Gelecekte aklima takilacak sorulari bilseydim onlari da bugün sorardim. Büyümeden ögrenirdim her seyi. Ama büyümeyi beklemeliyim.Hastanede sadece Hemsire adindaki kadinlar mi çalisir?Ertesi gün hastane denilen yere doktor amcalara gittik. Hemsire adindaki ablalar vardi. Neden hepsinin adi hemsireydi acaba? Annem çalismiyordu ve hep çalismak isterdi. Hemsire ablalar ise çalisiyorlardi. Keske dedem de annemin adini hemsire koysaydi. O da çalisirdi adi hemsire olsa. Mutlu olurdu. Hep gülerdi. Bizde gülerdik. Ama ben hemsire ablalari hiç sevemedim. Bana çok iyi davrandilar ama kollarima hep igneler batirdilar. Kan aliyorlarmis. Annem daha iyi olmam için kan almalari gerektigini söyledi. Babamda erkeksin sen dedi. Güldüm. Erkekler de agliyor baba diyecektim. Korktum. Ya kizarsa. Canim çok acidi ama dayandim. Büyümüstüm ben. Bir sürü abiler, ablalar, amcalar, teyzeler, dedeler, nineler kan veriyordu. Ben de büyüktüm, aglamadim. Hem boyumdan büyük hayallerim vardi benim. Daha büyüyüp çöpçü olacaktim. Çöp kamyonunda her gün bir oraya bir buraya gezecektim. Belki bir gün sürerdim bile o çöp kamyonunu.Aksama dogru teyzem geldi yanimiza. O gelince annem ve babam doktorun yanina girdiler. Teyzem bana en sevdigim arabayi getirmisti. Bir sandalyeye oturup oynamaya basladim. Tam oyuna dalmisken aglayarak annem çikti odadan, arkasindan da babam. Annem yere egilip bana sikica sarildi. Kemiklerim dahi acidi o bana sarildiginda. Agzimdan küçücük bir ses gelince irkilip beni birakti aniden. Sonra babam beni kucagina aldi ve eve dogru yola koyulduk. Evde ara sira hastaneye gidecegimizi, bana bazen igne yapacaklarini söylediler. Yorulurmusum. Çok hareket etmemeliymisim. Büyüklerde yorulurmus çok hareket edince. Babam da bazen isten yorgun gelirdi. Demek ki o günler çok hareket etmis babam.Sürekli hastaneye gitmeye baslamistik. Her gün gittigimizde bana bir sürü igne yapiyorlardi. Ellerimin üstü, kollarim, bazen popom her yerime igne yapmislardi. Artik canim çok aciyordu. Hep uyumak istiyordum ama hastaneye hiç gitmek istemiyordum. Parka gidip oynamam da yasakti artik dedem ile gezmem de. Sadece evde oynayabilirdim. Eve misafir bile geldiginde hemen agzina beyaz mendil takiliyordu. Bende de vardi aynisi. Ama en çok üzüldügüm ani hiç unutmuyorum. Hastaneden gelmistik, banyo yapacakmisim. Annem kiyafetlerimi çikartip beni banyoya götürdü. Aynada kendimi gördügümde taniyamamistim. Öylece bakakaldim. Ben degildim ki bu. Saçlarim vardi benim eskiden. Nereye gitmisti saçlarim? Kaslarimda vardi? Anneme baktim Onun saçlari ve kaslari yerindeydi. Hemen kaçtim annemin elinden. Babama kostum. Ona baktim, Onunkilerde duruyordu. Büyüklerin saçlari vardi. Eve gelen misafirlerin çocuklarinin da vardi. Benim neden yoktu? Dudagimi bükerek banyoya döndüm. Annem yine agliyordu. Sonbahar bitmis kis gelmisti, annem neden hala agliyordu? Saçlarim neden yoktu? Ve ben neden birkaç dakika içinde bu kadar yorulmustum? Bilmiyordum. Büyüyünce ögrenecektim.Hastane artik evim gibi olmustu. Her gün gitmiyorduk belki ama ne doktorlari ne hemsireleri özlememe firsatim olmuyordu. Beni de herkes taniyordu hastanede. Nesesi olmusum hastanenin. Hemsire ablanin biri söyledi. Oyun oynardik beraber ve benimle konusmayi çok severlerdi. Benimle konusurken, büyümüste küçülmüs derlerdi. Sürekli gülüyorlardi. Anlamiyordum neden güldüklerini ama bende gülüyordum. Hastaydim hastaligimin ne oldugunu bilmesem de ama mutluydum. Küçücük bedenime agir gelen ignelerim vardi. Agrilarim vardi. Acilarim vardi. Her defasinda annemin kollarinda aglarken bile mutluydum. Büyümüstüm ve daha da büyüyecektim.Bir gün hastaneden döndügümüzde annem evde çok agladi. Hiç susmadi. Benim yüzüme bile bakmadi. Bende küstüm anneme bana bakmadigi için. Ama babamda agliyordu. Annem hep agliyordu da babam neden agliyordu? Gidip küçük ellerimle büyük yüzlerini oksadim. Susmalari gerekiyordu. Daha çok agladilar. En son ikisinin arasinda bende aglarken buldum kendimi. Üçümüz birbirimize sikica sarilmistik. Agliyorduk ama ben hala mutluydum.Doktor anneme söylerken duydum büyüdügümü hiç göremeyecegimi. Oysa çok büyük hayallerim vardi benim. Eger bedenime uygun ilik bulunabilseydi. Kötülükleri hayal edemeyiz. Ama iyi olan seyleri hayal edersek bir gün yasariz belki. Ben yasayamayacakmisim. Her seyden habersiz veda bile etmeyi ögrenemeden gidecegim.Benim adim Ismail Efe. Küçücük bir bedene koskoca bir hastaligi sigdiran, ama mutlulugumdan hiçbir seyi kaybetmemis Ismail Efe. Bugün 5 yasindayim. Ve ölüme senin yasindan çok daha yakinim.Hiçbir çocugun hasta olmadigi, çocuklarla birlikte iyiligin herkese bulastigi güzel günlerde bulusmak dileklerimle..#GölgeAdam